اول یه سر به مطالب قبلیم زدم، 30 مرداد 86، روز هایی که داشتم التماست می کردم ، روزهایی که منتظر یه معجزه بودم،روزهایی که تمام وجودم خواستن بود، شفا !!!

 یک سال گذشت بر از اضطراب بر از درد که فقط یک نفر ان را تحمل  نکرد ،یک جمع  بارش را کشید!  

نیمه شب 5شنبه بود که دوباره با تمام وجودم ،از اعماق درونم صدایت زدم  ، صدها بار به نام رب خواندمت به امید انکه بعد  ازسومین باری که صدایت کردم ، نگاهم کنی،جوابم دهی! اشک ریختم ،عرشت به لرزه نیوفتاد؟  بی خبر که نقشه ات را کشیده ای !ومن بیهوده در می زنم!

وحالا 3روز است که در خاک ارمیده، و من  هنوز هستم، ما هنوز هستیم و تو هستی  ای خدا

و حالا صبر می خواهم برای سینه هایی که سوخته اند ،داغ دیده اند، صبر!

نوشته های دیگران ()